Een lichtpuntje

Mevrouw Adeline, ik zal altijd fijne herinneringen aan haar hebben, ze heeft me uit het tehuis in Vrieze gehaald. Nu mag ik helpen in een tehuis , Rixensart,  voor verzwakte kinderen uit Brussel.




 Ik help hier met de kleintjes te wassen, eten geven, de was doen,…En ’s avonds kom ik tot rust in de linnenkamer, ik verstel er kleren van de kinderen. Dit alles doe ik samen met vier andere meisjes. Ze hebben alle vier ook een speciaal verleden. Neem bijvoorbeeld Claire, haar familie kwam om in de oorlog zij was de enige die het overleefde. Marie-Jo daarentegen heeft nog zes broers en zussen, een vader die altijd dronken is en een moeder die wegliep. Ze moest alleen voor de broers en zussen zorgen toen ze daar niet in slaagde werd ze ook naar Rixensart gebracht. De moeder van Odile kreeg dan weer kanker en ze liep weg, de politie bracht haar later ook naar hier. En tot slot is er nog Fine een heel opgewekt meisje met gezond verstand. ’s Zaterdags gaan we naar de cinema, Bonheur des Dames, met het beetje zakgeld dat we krijgen van het werken. Soms gaan we naar twee films na elkaar of we gaan erna iets drinken bijvoorbeeld. Sinds kort mag ik bij mevrouw Stomac om te leren naaien, zo kan ik later mijn eigen geld verdienen zegt mervrouw Adeline. Bij mevrouw Stomac voel ik me op mijn gemak, ze verteld veel verhalen over haar zoon in Amerika en over haar man die in de Eerste Wereldoorlog stierf.  Koud. Warm. Koud. Warm. Ja, ik heb last van humeurschommelingen. Ik durf er tegen niemand over praten want ik ben bang dat ze me ziek gaan verklaren. Ik ben nog elke dag bang om naar Vrieze terug te moeten. Maar op de kermis vorige week leerde ik een jongen kennen. Spannend hé! Leren kennen is misschien een groot woord. Hij zei “Allo bébé” tegen me en toen liep hij verder. Ik ben best wel nieuwsgierig naar hem. Ik ken wel zijn naam niet, ik lig er soms nog van wakker ’s nachts, hoe kan die jongen toch heten?!